Και μεις απομονωμένοι, διαιρεμένοι, περιχαρακωμένοι στα δεσμά της καθημερινότητας τους το επιτρέψαμε
Ξυπνήσαμε ένα πρωί, ή καλύτερα βγήκαμε να περπατήσουμε μια νύχτα στην Θεσσαλονίκη της παιδικής μας ηλικίας και όλα όσα αγαπήσαμε λείπανε
Όλα εκτός από το μπαρ της πιότερης νιότης μας. Αυτό υπήρχε μόνο που μαζί του υπήρχε και μια ταμπέλα καρφωμένη στην πόρτα του
"Υπό κατεδάφισην.Προσεχώς ανεγειρόμενη πολυτελής πολυκατοικία"
Άλλο ένα κτίσμα απ τα πολλά που κατακλύσαν την πόλη μας.
Άλλος ένας εργολάβος που θα μετρούσε στο γραφείο του χιλιάδες ευρώ,άλλη μια χαζοχαρούμενη μικροαστική οικογένεια που θα χρυσοπλήρωνε για να μπει σε ένα πολυτελές κλουβί.
Άλλη μια μαχαιριά στα παιδικά μας όνειρα
Κάπως έτσι αποφασίσαμε και μπήκαμε μέσα στο μπαρ
Σηκώσαμε τον γενικό και το λειτουργήσαμε
Και βρήκαμε απέναντι μας πολλούς
Ακόμη και συνομήλικους μας θαμώνες του μπαρ που τώρα ήταν μεγάλα κεφάλια στην δημαρχεία ή στην εταιρεία του εργολάβου
Καταφέραμε όμως να φτιάξουμε μια ζώνη αυτονομίας γύρω απ το μπαρ σε μια πόλη, σε μια χώρα και σε έναν πλανήτη που άλλαζε προς το χειρότερο
Ξεκινήσαμε πόλεμο με τους πάντες, προκειμένου να πραγματώσουμε το όνειρο μιας εποχής που η εποχή της είχε παρέλθει
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε , ξέρω όμως πως μετά από πολλά χρόνια ξανανιώθουμε ζωντανοί προσπαθώντας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου