Κάποιες κοινωνικές σκέψεις

 Τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια  βιώνουμε μια κατάσταση που μόνο καλή δεν την λες.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει κυριαρχήσει επί της σκέψης  όλων των κομμάτων και  το αποτέλεσμα είναι πως ανεξαρτήτου εναλλαγής στην κυβέρνηση  το βιοτικό επίπεδο και η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας να  συρρικνώνεται

Το λεγόμενο  ανταγωνιστικό κίνημα μοιάζει πλήρως μουδιασμένο  τις τελευταίες  δυο δεκαετίες και αυτό  φαίνεται απ τις  μη- απαντήσεις , προτάσεις που δεν έδωσε στην κοινωνία όταν ξέσπασε η λαίλαπα των μνημονίων και έβγαλε την κοινωνία στον δρόμο

Αυτό το μούδιασμα έδωσε  χώρο και στις προωθούμενες απ το παγκοσμιοποιητικό κράτος ακροδεξιές  ομάδες να  αποκτήσουν λόγο και ερείσματα στην ελληνική - κ την ευρωπαϊκή κοινωνία

Οι λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας   πρέπει να προέλθουν απ την ίδια την κοινωνία, οποιαδήποτε άλλη πολιτικού  τύπου λύση θα μοιάζει απλώς  με ασπιρίνη που θα  καθυστερήσει την πλήρη  εξαθλίωση.

Η κοινωνία αυτή την  στιγμή αγωνιά  για  το δικαίωμα στην εργασία, την παιδεία, την  υγεία και την πρόσβαση σε αγαθά πρώτης ανάγκης που  χουν  γίνει απλησίαστα λόγο της ακρίβειας

Αν ανατρέξουμε πίσω  στον ιστορικό  επαναστατικό κοινωνικό ρου θα δούμε πως  όλες οι απελευθερωτικές προσπάθειες που χαίρουν  εκτιμήσεως είχαν σαν βάση τον δήμο, δηλαδή τον άμεσο  στενό τόπο που ζει το άτομο

Απ την Παρισινή κομούνα και  την  εξέγερση στο Τσιάπας μέχρι τα καντόνια της Ροτζάβα η οργάνωση  της νέας κοινωνίας στήνεται με βάση την αυτο-οργάνωση της κοινωνίας  στον δήμο-στο άμεσο δηλαδή περιβάλλον

Αυτή η οργάνωση  δεν θα ήταν δυνατόν να μην  αποκτήσει ομοσπονδιακά  χαρακτηριστικά σε επίπεδο περιφέρειας  αλλά και πανεθνικό  επίπεδο

Έτσι έχουμε την αυτο-οργάνωση  με την εξής αλυσίδα

Θεσσαλονίκη-Μακεδονία-Ελλάδα

Αθήνα-Αττική-Ελλάδα 

κλπ

Η  αυτο-οργάνωση δεν είναι ένα  κενό γράμμα

Οι πολίτες αντικαθιστούν  την κυβέρνηση, τον δήμαρχο και τις υπόλοιπες εξουσίες και  αναλαμβάνουν να αποφασίζουν αυτοί  για  το μέλλον και τις ζωές τους

Αποφασίζει ο πολίτης  ως  συνέλευση  γειτονιάς ή πόλης αν θέλει να πληρώνει ακριβά το  ψωμί και αν  θέλει να  χαρίζονται  τα χρέη των πλουσίων τα οποία θα καλύψει αυτός  με έξτρα εργασία

Ο πολίτης  έχει τον πρώτο και τον τελευταίο σε ότι αφορά την ζωή του και  όχι κάποια κυβέρνηση στην Αθήνα, κάποιος  περιφερειάρχης στον νομό του ή κάποιο  διευθυντήριο στις  Βρυξέλλες (κομισιόν) ή στην Νέα Υόρκη(δντ)

Αποφασίζει και συνδιαλέγεται με τις  υπόλοιπες συνελεύσεις  για τον  δρόμο που θα ακολουθήσει σε τοπικό και  σε πανεθνικό επίπεδο

πχ

αν εμείς παράγουμε πορτοκάλια και  στάρι αλλά  η  υπόλοιπη χώρα έχει πληθώρα από πορτοκάλια και ελλείψεις από στάρι, είναι φυσικό να  προσανατολιστούμε στην  αύξηση της παραγωγής του σταριού , όπως αντίστροφα μπορεί να  συμβεί και με άλλες περιοχές που θα χρειαστεί να  καλύψουν τις δικές μας ανάγκες

Στην αυτο-οργάνωση όλοι αποκτάμε  δικαιώματα  αλλά και  υποχρεώσεις  βασικές  που θα αποτελούν στήριγμα και εχέγγυο ώστε να μην απωλέσουμε τα δικαιώματα μας

Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί με βάση το φύλλο, την καταγωγή ή  την θρησκεία και φυσικά ο καθένας προσφέρει σύμφωνα με  τις  δυνάμεις του και  απολαμβάνει  σύμφωνα με τις ανάγκες  του-σε αντίθεση με σήμερα που  στον εξουσιαστικό κόσμο  όλων των εκφάνσεων  τα καθεστώτα είχαν την απαίτηση ο 19χρόνος να  εργάζεται σύμφωνα με τις δυνάμεις  του και 56χρόνος σύμφωνα με τις δυνάμεις του 19χρόνου....

Αυτές είναι μερικές σκέψεις πάνω στον τρόπο οργάνωσης  της αντίστασης αρχικά αλλά και  του  προτάγματος για την αντικατάσταση ενός συστήματος που  φανερά πλέον έχει φαλιρίσει, αφού όπως  όλα  τα συστήματα ευαγγελίζεται την ευμάρεια των πολιτών αλλά έχει ρίξει  την συντριπτική πλειοψηφία  στην ανέχεια, την  φτώχεια , την ένδεια χωρίς να δείχνει πως έχει την  βούληση ή την δυνατότητα να τους απεγκλωβίσει 

ακούστε την εκπομπή roundabout της πρωτοχρονιάς εδώ