Γκριζέλντα-κριτική στην τηλεοπτική σειρά

 Η Κολομβιανή μεταφέρει στην μικρή  οθόνη σε μια  σειρά 6 επεισοδίων την πορεία της  επονομαζόμενης "Νονάς της Κόκας" , συμπατριώτισσάς της Γκριζέλντα Μπλάνκο  στο έγκλημα

Ο Εσκομπάρ κάποτε   είχε  πει

"Ο μόνος άνθρωπος που φοβήθηκα ήταν η Γκριζέλντα"΄

Η Γκριζέλντα  σύμφωνα με την σειρά  ξεκίνησε  την  πορεία της στον κόσμο ως πόρνη στο Μεντεγίν της Κολομβίας, μέχρι που παντρεύτηκε κάποιον έμπορο  ναρκωτικών.

Αυτός για να ξεπληρώσει  ένα  χρέος στον επίσης καρτελίστα αδερφό του δέχεται  την πρόταση του να κοιμηθεί η Γκριζέλντα μαζί του. Μετά από αυτό  το ζευγάρι έρχεται σε  αντιπαράθεση και η  γυναίκα σκοτώνει τον άντρα της και το ίδιο  βράδυ παίρνει τα παιδιά της και φεύγουν για το Μαϊάμι

Μην ξεχνάμε πως  όλα  εκτυλίσσονται στα 70ς , δυο δεκαετίες μετά  που οι ηπα ανάγκασαν την Κολομβία να πάψει να παράγει στάρι και να  αγοράζει από αμερικάνικες  εταιρείες  όσο χρειάζεται

Οι αγρότες μαραζώνουν   μιας και απαγορεύεται  να παράγουν αυτό που γνωρίζουν μέχρι που ανακαλύπτουν την κόκα και την αγοραστική διάθεση της νεόπλουτης νεολαίας των ηπα  αρχικά για αυτήν μέσα σε ένα  κυριαρχούμενο ντίσκο περιβάλλον

Η Γκρίζέλντα  βρίσκεται ξανά στον δρόμο, μαθημένη ως πόρνη  να ζει σε αυτόν και να  επιβιώνει .

Μέσα απ την σειρά  μαθαίνουμε  μεταξύ άλλων τις διάφορές  στην προφορά μετά  Βενεζουελάνικων ισπανικών και  των όλων των άλλων. Τα βενεζουέλικα είναι πιο  "τραγουδιστά"

Η σειρά  δεν σε μεταφέρει απλά στο ντίσκο κλίμα της εποχής των τελών της δεκαετίας του 70 και αρχών των 80ς αλλά  πραγματικά σε κάνει να νομίζεις  ως  το ζεις κυριολεκτικά

Τρελή αποκάλυψη που κάνει αίσθηση στην σειρά ο  αργεντίνος ηθοποιός Μαρτίν Ροντρίγκεζ , που  υποδύεται τον Αγιάλα, σύμβουλο και  εκτελεστή της  Γκριζέςλντα

Ο Αγιάλα είναι μια μίξη μεταξύ σπιριτουαλιστή  χίππη  και ντίσκο λατίνου  γκόμενου με το ανάλογο μαλλί και στυγνού ρεαλιστή  πραγματιστή

Αίσθηση ιδιαίτερη δεν κάνει αλλά  χρήζει ανάλυσης ο ρόλος του Ντάριο, από τον ηθοποιό Αλμπέρτο Γκουέρα

Ο Ντάριο είναι κολομβιανός  φτωχός  εργάτης  που δουλεύει σε ένα διανυκτερεύον  φαστ φουντάδικο στα τέλη των 70ς στο miami

Σε μια στιγμή απόγνωσης η Γκριζέλντα  τον προσλαμβάνει να την φυλάει πριν πάει να κλείσει  κάποιο ναρκοντήλι

Ο Ντάριο μπαίνει με τα μπούνια στον χώρο του εγκλήματος, ερωτεύεται  τη Γκριζέλντα , κάνουν παιδί και παντρεύονται

Όμως μόλις φτάνουν στο τοπ της επιτυχίας ο Ντάριο που δεν έχει χάσει αυτό που λέμε  "τον προσγειωμένο ρεαλισμό του εργαζόμενου" της προτείνει να τα παρατήσουν όλα και να  πάνε  να ζήσουν κάπου ήσυχα, έστω και φτωχικά  μα ήσυχα

Μέσα σε μια παράνοια  με τον νόμο να  ψάχνει  στοιχεία εναντίων της και τις αντίπαλες συμμορίες  να καιροφυλακτούν ο Ντάριο  παραμένει ο μόνος προσγειωμένος  με μια  επαφή με την πραγματικότητα, σκεπτόμενος όχι  μόνο την ηδονή του πλουτισμού και της κόκας του σήμερα αλλά και το αύριο, το τι μέλλει  γεναίσθαι

Απ την σειρά  δεν λείπει και η κλασσική  κολομβιανή ρουφιάνα όμως μετανάστρια που γίνεται μπατσίνα και παλεύει μέσα απ την καταστροφή  των άλλων  μεταναστών να καταφέρει επί ματαίω να φτιάξει την ζωή της και να λάβει μια επάξια  θέση  δίπλα στους αγγλο-προτεστάντες "νόμιμους" κατόχους  της χώρας....επί ματαίω όμως όπως πάντα

  Η αλήθεια είναι πως στην εποχή μας ταινίες και σειρές  βγαίνουν με το κιλό και οι περισσότερες  είναι βαρετά  ίδιες μεταξύ τους. Η Γκρίζέλντα όμως κάνει την διαφορά και αξίζει κατά την γνώμη μου

Η παρακάτω σκηνή είναι μια ιδιαίτερα δυνατή σκηνή- ειδικά  αρεστή  σε όσους διακατεχόμαστε  από  κάποια επαναστατικά  ιδεώδη

Είμαστε  στα 1981 , ο Κάστρο  αφήνει  ελεύθερη την μαζική  μετακίνηση  προς το miami(με  ψαρόβαρκες)όσων κουβανών δεν  αγαπούν το καθεστώς του και οι κοντινές ακτές των ηπα  πλημυρίζουν από  κόσμο

Οι Κουβανοί νέοι μετανάστες  αντιμετωπίζονται ως πολίτες δ κατηγορίας  όχι μόνο απ το κράτος των ηπα αλλά και απ τους αστούς κουβανούς που κατέφυγαν στις ηπα  στα τέλη της δεκαετίας του 50 όταν επικράτησε στο νησί τους  η επανάσταση των μπαρμπούδος

Τον πάμπλουτο , είτε είναι επενδυτής, είτε πρόσφυγας, είτε μετανάστης όλοι τον αγαπούν , τον δε φτωχό κανείς

Η μαζική μετακίνηση  λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που η Γκριζέλντα δεν έχει εδραιωθεί στο ναρκεμπόριο του miami. 

Τα μεγάλα κεφάλια των καρτέλ βάζουν εμπαργκο σε κάθε  ντήλερ και πρεζάκι απαγορεύοντας τους να αγοράσουν έστω και έναν κόκο  απ αυτήν. 

Στην  ουσία είναι με την πλάτη στον τοίχο, οι προσπάθειες της  όλες έχουν πάει στράφι και  λίγο θέλει για να  καταντήσει πιο φτωχιά απ τους πάμφτωχους

Τότε  στρατολογεί μαζικά όσους κουβανούς  δεν έχουν  στον ήλιο μοίρα - ιδίως  μέλη μιας  συμμορίας των  κουβανικών φυλακών  όπου  συνδέονται μεταξύ τους κυρίως με μεταφυσικούς δεσμούς πίστης  αφήνοντας τα υλικά αγαθά  να περνάνε σε δεύτερη μοίρα 

Μόλις φτάσουν  στο χείλος της καταστροφής  η Γκριζέλντα τους βγάζει έναν  ταξικότατο  λόγο όπου  καταφέρεται ενάντια σε αυτούς που ελέγχουν, κυριαρχούν και πλουτίζουν απ το εμπόριο κόκας αλλά και κατά  των υπόλοιπων αστών και μεγαλοαστών  αμερικάνων που  βλέπουν τους νεο-εισερχόμενους  ως σκουπίδια

Αν αντικαταστήσουμε  τις λέξεις περί ναρκωτικών με αυτούς περί εργασίας αυτόν τον  λόγο θα μπορούσαν κάλλιστα να τον έχουν εκφωνήσει ο Τσε ή ο Κάστρο

Ακολουθούν μερικά  κομμάτια απ το soundtrack της σειράς