Γράμμα απ το Βερολίνο του 1943

Σας γράφω από κάποια γωνιά του δρόμου στο παγωμένο και φλεγόμενο Βερολίνο.

Η raf από πάνω κάνει καλή δουλειά. Σκορπάει  ατσάλι και φωτιά σε αυτούς που σκορπούσαν ατσάλι  και φωτιά σε όλο τον κόσμο

Απ  την ανατολή οι δικοί μου πλησιάζουν. Ακούω τα κανόνια  της ελευθερίας να  σπέρνουν τον θάνατο σε αυτούς που σπείραν  τον θάνατο  παντού

Και γω εδώ. Κρυμμένος σε μια γωνιά του δρόμου. Σας γράφω και δεν ξέρω αν ποτέ θα  διαβάσετε αυτές τις ανούσιες  σελίδες

Είμαι ο πρώτος σοβιετικός  που πάτησε το πόδι του στο  ναζιστικό Βερολίνο. Είμαι ο πρώτος καυκάσιος που  έσπειρε την κόλαση στους ναζί μέσα  στο σπίτι τους. Όχι τώρα που χάνουν αλλά όταν νικούσαν παντού

Εγώ  χτύπησα το τέρας και το γονάτισα όταν έμοιαζε ανίκητο, μα τι σημασία έχει;

Δεν ήμουν μόνος μου. Κλαίω για τους συντρόφους που έχασα

Πίσω στα  1942 οι "σύμμαχοι" αποφασίσαν να μας πετάξουν με αλεξίπτωτο, την νύχτα, μέσα στην καρδιά του κτήνους.

Δεν ήμουν μόνος

Μαζί μου ήταν ο Γκάρη απ το Λίβερπουλ, ο Ρόη απ την Βοστώνη, η Κλωντίν απ το Μπορντώ

Ήταν ένα απ τα πολλά μεγαλεπήβολα  σχέδια των "συμμάχων" μας να πετύχουν κάτι απτό κατά των ναζί την στιγμή που νικούσαν μόνο οι ναζί

Δεν τους γούσταρα. Προερχόταν από δυτικές χώρες, καπιαλιστικές χώρες. Και αυτοί μάλλον με βλέπαν σαν αγροίκο καυκασιανό χωριάτη ανατολίτη

Περπατούσαμε  στην πρωτεύουσα του παγκόσμιου ναζισμού. 4 τρελοί σε αποστολή με τα πιστόλια στα χέρια

Όπου  βλέπαμε στολή  πυροβολούσαμε και η στολή ότι χρώμα και να είχε γινόνταν  κόκκινη

Μα πως να επιβιώσεις   στην καρδιά του κτήνους;

Πόσο να επιβιώσεις;

Μέσα στο σπίτι της παντοδύναμης γκεστάπο

Δεν τους κυνηγούσαμε μόνο εμείς, μας κυνηγούσαν και αυτοί

Και ήταν ικανοί οι μπάσταρδοι. Πολύ ικανοί

Σιγά σιγά μας σκοτώναν έναν  έναν

Στην αρχή την Κλωντίν. Ποιο  χωριό στην γαλλική ύπαιθρο θα κλαίει για τα χαμένα όνειρα μιας τόσο νέας κοπέλας;

Μετά τον Ρόυ απ την ιρλανδική  γειτονιά της νότιας Βοστώνης, τον  εχθρό μου που έγινε φίλος στην ανάπαυλα της μάχης και παίζαμε  ζάρια   τις νύχτες χωρίς λεφτά

"Μου χρωστάς  μια περιουσία και άλλες δύο", μου έλεγε γελώντας αφού έχανα  συνεχώς "μετά τον πόλεμο θα έρθω  στα γκόρετς να με ξεχρεώσεις Ρώσε" 

Σου χρωστάω πολλά  αμερικάνε  φίλε  μου. 

Τέλος μείναμε  εγώ και ο Γκάρυ απ το Λίβερπουλ

Η σφαίρα  του Χίμλερ που  πήγαινε για μένα  βρήκε  τον τελευταίο μου φίλο μου , τον τελευταίο αδερφό μέσα στο παγωμένο γαμημένο Βερολίνο

Και γω σας γράφω τώρα, απομονωμένος, εγκλωβισμένος απ το Βερολίνο  του Χίτλερ και του Γκαίμπελς

Πως επιβίωσα;

Μπορεί να φταίνε οι συμβουλές που μου έδινε σε μια άλλη πιο ήσυχη ζωή ο ξάδερφος μου που είχε στρατολογηθεί στους κοζάκους ή τα κόλπα που μου διηγούταν ο πατέρας μου  πως έκανε ο μαχνοβίτης  θείος μου    

Κατάρα να μαι ο μόνος που επιβίωνε ακόμη απ αυτό το γαμημένο συμμαχικό σχέδιο. Να σκοτωθούν δίπλα μου,μέσα στα χέρια μου , όλοι μου οι  πραγματικοί σύντροφοι 

Και δεν μπορούσα να  τους σώσω

Αυτό με πονάει πιο πολύ απ όλα

Έπρεπε να τους σωσω μα  τους κοιτούσα να αφήνουν την τελευταία τους πνοή και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα

Αν υπάρχει αμαρτία αυτό είναι. Και γω πάντα θα μαι ο χειρότερος αμαρτωλός  που περπάτησε πάνω  στην γη

Σκέφτομαι και την Ιρίνα μου, πίσω στο  χωριό που έκλαιγε όταν έφευγα

"Σύτομα θα γυρίσω και θα παντρευτούμε"  της είπα

Δεν θα  γυρίσω  Ιρίνα. Το παγιδεύσαν το τσαναβάρ σου όπως με έλεγες

Ένα μοναχικό αγρίμι παγιδευμένο  στην κεντρική ευρώπη δεν έχει δικαίωμα να ονειρεύεται την ελευθερία του σε αυτόν τον κόσμο

Ιρίνα, μην με περιμένεις. 

Που και που  να με  θυμάσαι αν  θέλεις

Ποιος θα θυμάται άραγε κάποιον που δεν υπήρξε;

Πριν μας πετάξουν σε αυτό τον σκατότοπο  του πλούτου παραδώσαμε  τις ταυτότητες μας και το παρελθόν μας στα χέρια των κρατών μας

Έρχονται  κάπου  κάπου γελώντας  ο  Γκάρυ, ο Ρόυ και η  Κλωντίν τις νύχτες  στο υπόγειο που κρύβομαι

Χαμογελάν και χορεύουν

Μου δείχνουν πως  δεν πήγαν κάπου άσχημα μα το βλέμμα τους μου λέει "ζήσε" 

Σας  γράφω απ την κόλαση. Την κόλαση των ζωντανών, είναι χειρότερη  φαντάζομαι απ  αυτή των νεκρών

Κινούμε την μέρα μέσα στους υπονόμους και  ακούω από πάνω τον Χίμλερ να ουρλιάζει

"βρείτε τον τελευταίο εισβολέα"

Η πιο πανίσχυρη αστυνομία  που  υπήρξε  έχει κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της  να με εντοπίσει  και ο χρόνος  κυλάει αντίστροφα

Μπορεί να ζήσει κάποιος  για πάντα στους υπονόμους και στα υπόγεια;

Έρχεται  ξανά στο μυαλό μου  το χωριό μου με τα λιβάδια του να απλώνονται κάτω απ τους πρόποδες του Καυκάσου

Είναι η μοίρα μας  λέτε; Να έρχεται το σαρκοβόρο πουλί  τα βράδια να μας τρώει  τα σωθικά  το πρωί και κάθε νύχτα αυτά να  γιάνουν;

Έτσι νιώθω

Έχασα την παλιά μου ζωή - την Ιρίνα- για μια νέα. Και έχασα και τους συντρόφους μου στην νέα

Τα έχασα όλα

Ένας σκύλος , μια  γάτα και έναν ποντικός με πλησιάζουν φοβισμένα στο υπόγειο

Φιλιώσανε και αυτά μπας και μπορέσουν να βγάλουν ακόμη μια νύχτα  που βαρά η raf, βαρά ο κόκκινος στρατός και  βαράνε  και οι  άντρες του Χίμλερ

Σας γράφω απ το σημείο μηδέν

Από κει που δεν  υπάρχει επιστροφή

Τους ακούω  πάνω απ το υπόγειο

"Εδώ είναι" "μέσα είναι" 

Κυκλώνουν τον χώρο

Φωνάζουν , ουρλιάζουν "σνελ σνελ"

Πρέπει να σας αφήσω  άγνωστοι  φίλοι μου

Δυο πιστόλια  γεμάτα στα χέρια μου  και  ένας σκύλος, μια γάτα και ένας ποντικός να με κοιτάνε λυπημένα   σαν να μου  ζητάνε να τα  προστατεύσω. Σαν μου λένε "μόνο εσύ μπορείς να τους διώξεις"

Ανεβαίνω τις  ετοιμόρροπες  σκάλες του υπογείου και  ετοιμάζομαι να  ανοίξω την πόρτα να βρεθώ μπροστά  τους

Βαρέθηκα  να τρέχω 

Μόλις το χέρι πιέσει το χερούλι θα μπει φως ξανά στο υπόγειο

Σας παρακαλώ  πείτε στην Ιρίνα να  με θυμάται

Σας παρακαλώ  πείτε στην Ιρίνα να με ξεχάσει

Σας παρακαλώ πείτε την Ιρίνα να ζήσει 

και αν  βρείτε τους φίλους  των φίλων μου στο Μπορτνώ , την Βοστώνη και το Λίβερπουλ πείτε τους  πως οι φίλοι τους κάποτε  σώσανε  αυτόν τον κόσμο