Σε αυτή την πόλη όταν βρέχει...

 Στους βρεγμένους  δρόμους της Σαλονικής  

οι φωνές  χιλιάδων μικρών παιδιών που πάνε στο σχολείο, ορίζουν το ξεκίνημα της μέρας

ξεχύνονται στους δρόμους, γεμάτα  χαρά, αγνοώντας ακόμη και τις παγωμένες  βόρειες σταγόνες που πέφτουν πάνω τους

θα βρουν τους φίλους τους, θα πουν τις εμπειρίες του  από χτες και θα δυσανασχετήσουν με την πρωινή  δεξιά προσευχή και την έναρξη του μαθήματος....ως το πρώτο διάλλειμα

Οι  μητέρες οδηγοί, μέσα στην βροχή θα αλλάξουν ταχύτητα με τον δασκαλεμένο δεξιό  τρόπο που τις δίδαξαν για να μεταβούν με τα αμάξια τους στις δουλειές τους

Θα κλειδώσουν το αυτοκίνητο με τον επίσης δεξιό δασκαλεμένο τρόπο,

τις βλέπω κάθε μέρα

αφήνουν τα παιδιά στο σχολείο, καταφτάνουν στην εργασία τους, σχολάνε, πάνε παίρνουν τα παιδιά...

και πάντα έχουν τις ίδιες εκφράσεις,την ίδια  στάση του σώματος, τις ίδιες αντιδράσεις, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες ανησυχίες  τις ίδιες προσδοκίες...όλες μαζί . σαν επρόκειτο για ένα άτομο

αυτές ζούνε μόνο το βράδυ όταν θα  αφεθούν στην κρεβατοκάμαρα τους  εντελώς υγρές να παρακολουθήσουν και να ηδονισθούν με  το καθημερινό παιχνίδι επιβίωσης κάποιων γελοίων σταρ και γυμναστών

βλέπω και τους άντρες. γελοίοι , χαμερπείς  μέσα στην σοβαρότητα τους

προσκυνάνε ακόμη και τον σκύλο του αφεντικού τους αλλά είναι έτοιμοι να τρέξουν πίσω απ την αστυνομία για να ρίξουν μια κλωτσιά σε κάποιον ανάπηρο  μετανάστη της Ασίας που θα καταφτάσει στις ακτές μας μέσα σε μια  βάρκα

και μετά θα φιλήσουν το χέρι του παπά που  θα ευλογήσει στο όνομα της Ορθοδοξίας την αγάπη του Θεού για όλους

Σε αυτή την πόλη , κάποτε...όταν την βάδιζες  πριν το χάραμα του  ήλιου έβλεπες εργάτες και εργάτριες να περιμένουν στις στάσεις  να περάσει το λεωφορείο να τους μεταφέρει στο εργοστάσιο

Τώρα δεν υπάρχει εργοστάσιο. Το πήγαν στην Κίνα. Δεν υπάρχουν και εργάτες

Το χάραμα συναντάς μόνο κάτι τιποτένιους ιδιοκτήτες μπαρ με τα ακριβά  αμάξια τους να  οδηγάνε με το πρόσωπο τους να ναι πασαλειμμένο  απ τον πατσά

Σε αυτή την πόλη ,κάποτε όταν έβρεχε έβγαινε ένα κορίτσι στους δρόμους, ανέμελο και ζούσε μαζί σου

Μέχρι που  την κλέψανε και την φυλακίσανε  στον ατέρμονο κύκλο της επιβίωσης, επιτρέποντας  της να νιώθει πως απελευθερώνεται  μια στο τόσο όταν στάζει φράγκα για να  δει κάποια ηλίθια  μπάντα που παριστάνει πως παίζει ροκ

Σε αυτή την πόλη  όμως υπάρχουν χιλιάδες μονάχοι άνθρωποι που όταν  βρέχει κινούν να βαδίσουν μέσα στην θύελλά. Να αναπνεύσουν και να ονειρευτούν 

Είναι τόσοι πολλοί μα είναι όλοι μονάχοι