Ο ήχος των maiden μέσα από κοινωνικοπολιτικό πρίσμα

 

Στο παρών άρθρο θα εξετάσουμε  με κάπως αδόκιμους όρους την μουσική- όχι στίχους-αποδίδοντας της πολιτικά χαρακτηριστικά όσον αφορά τα συναισθήματα που δημιουργεί ως τέτοια

Θα πιάσουμε λοιπόν  το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ των madiem

Το άλμπουμ  κυκλοφορεί το 1980.

Είναι μια εποχή όπου στην βρετανία  κυριαρχεί το πανκ αλλά και το nwobhmτο του οποίου οι επιρροές  προέρχονται απ το hard rcok αλλά και απ το  πανκ

Κιθαρίστας  σε αυτό το άλμπουμ μαζί με τον  dave murray  είναι ο  denis straton και αυτό παίζει τον ρόλο του στα συναισθηματικά χρώματα που δημιουργούνται μουσικά

Ενώ στα φωνητικά ως γνωστόν είναι ο di ano-όπου και αυτό παίζει τον ρόλο του

 

Οι επιρροές απ το πανκ είναι εμφανείς μιας και εδώ όπως και στην εν λόγο μουσική"βγαίνει" μπροστά σε  αρκετά σημεία το μπάσο.

Τα riff στις κιθάρες επίσης  φλερτάρουν εμταξύ  πανκ και χαρντ ροκ "ντυμένα" όμως με αυτό που  πλέον ονομάζεται heavy metal ήχος

Και στο προσκήνιο η αλήτική φωνή του di anno-μια αλητεία που οι μετέπειτα  τραγουδιστές της μπάντας όσο ικανοί και  ταλαντούχοι και  αν ήταν δεν μπόρεσαν - και να ήθελαν- να προσεγγίσουν

Πρώτο  τραγούδι του δίσκου και οι ήχοι απλά σημάνουν επίθεση

Μια επίθεση  εντελώς  αναρχική  , βγαλμένη μέσα απ τα σκοτεινά  των  συγχρόνων μεγαλουπόλεων 

Εδώ  δεν υπάρχουν τα  μετέπειτα "παραμυθάκια" με μια επική μεσαιωνική εσάνς ή τα μεταφυσικά  για  "τέρατα και 666"

Μόνο ο ρεαλισμός και η αγριάδα της καταπίεσης και των ανταπαντήσεων σε αυτή των μεγαλοπούλεων και των σύγχρονων  κοινωνιών

Βία  στην βία με  μουσικά  χρώματα

Ο μόνος πολιτικός χώρος που αγάπησε , κατανόησε και ενίοτε συμβάδισε με την νεανική  παραβατικότητα και εξεγερτικότητα  είναι ο αναρχικός - έστω αν το κάνει και με  κριτική στάση.

Στο running  free έχουμε εκτός απ τους στίχους  πάλι  μια φουλ αναρχία σε ηχοχρώματα για  έναν 16χρόνο που απλά  παραβαίνει και ζει...και ο τίτλος τα λέει όλα

 Στο phantom of the opera μεταφέρομαστε λίγο στα  των φαντασμάτων-μια θεματολογία που θα μονοπωλήσει την μέταλ  σκηνή τα επόμενα  χρόνια...όμως  είμαστε ακόμη  στο τέλος της προμετάλ  εποχής και αυτό το  τραγούδι μας δίνεται  με ένα  δείγμα  πανκ  εμβατηρίου  και χαρντ ροκ  φωνητικών και σόλων στις κιθάρες

Πάλι  το αποτέλεσμα  δεν μας μεταφέρει  κάπου  μεσαιωνικά ή παραμυθένια  αλλά  στον δρόμο και στην σκληρότητα αυτού

Το  transylvania και αν  δεν ξεκινάει ως  punk - nwobhm τραγούδι 

Οι κιθάρες, τα ντραμς, τα "σπασίματα" είναι σαν να  σου φωνάζουν

"σπάσε κάψε πέτα πέτρες " τι περιμένεις; να  ζήσεις και να γεράσεις σαν ένας  υποταγμένος γιάπης φλώρος ή σαν  χάπατο κάποις κομματικής νεολαίας;

Το charlotte  the  harlotte

μας  μιλάει για μια πόρνη, το μπάσο τζαζοπανκίζει, η φωνή είναι σαν να  βγήκε  μέσα από το πιο  βρώμικό  μπουρδέλο που έχουν να το σφουγγαρίσουν ή να το ασπρίσουν καμιά 30ετία

Και  φυσικά  και εδώ  αν υπάρχει κάποιος πολιτικός χώρος που  στάθηκε στις πουτάνες όταν όλοι τις λέγανε  πουτάνες και δεν θέλαν να κακοχαρακτιριστούν συγχρωτιζόμενοι κοινωνικά μαζί τους ήταν ο αναρχικός - και η μουσική εδώ βουτάει μέσα στην βρώμα της κοινωνικής παθογένειας για να αναδυθεί ως εξεγερτική κραυγή

Κάψε αυτόν τον κόσμο μεταξύ άλλων και επειδή  υπάρχουν πουτάνες που  καταδικάζονται σε μια μη-ζωή

 Θα μπορούσε να βγει  δεύτερος τόσο αναρχόμπαλος δίσκος όσο ο πρώτος των iron maiden;

Φυσικά ο δεύτερος  τους με την  ονομασία"killers"

Όμως εδώ ο straton έχει φύγει

Ο smith έχει έρθει

Τ α τραγούδια όμως  γραφτήκαν  απ την εποχή  που βγήκε ο πρώτος

Οπότε ο smith βάζει την τεχνική του για να παίξει τα αλήτικα  αναρχόμπαλα  τραγούδια  μιας  άλλης εποχής

Ο  di anno το χει ρίξει κατά άλλους στα ξύδια και κατά άλλους στις ντρόγκες και σε αυτό τον δίσκο ξεκινά να χάνει την φωνή του

Όταν τον ακούς όμως να τραγουδά  το wratchild πιστεύεις πως ακόμη και χωρίς  φωνή θα  μπορούσε να το πει το ίδιο καλά

Και φυσικά  μουσική  στίχοι και   ηχοχρώματα παραπέμπουν και εδώ σε μια αναρχική  αλητεία των δρόμων και μόνον

Και ο  di anno μέσα στην motorheadαδική του αυτοκαταστροφή καταφέρνει να τον  διώξουν απ την μπάντα

Προσλαμβάνουν τον dickinson και πλέον έχουμε μια άλλη μπάντα εντελώς διαφορετική απ ότι υπήρχε  στους δυο πρώτους δίσκους

Μια πάντα  που από κει που ηχητικά  ανάρχιζε  ξεκινά να κομουνίζει- αν και σε κάποιες στιγμές  δείχνει τόσο παιδική και σχεδόν γελοία  σε σχέση με το παρελθόν της,'όπως στο invaders που ένας  θεός ξέρει τι είχαν στο μυαλό τους; όταν το έβγαζαν

Παράλληλα  ξεκινά  και ο κόσμος της μεταφυσικής και των  φαντάσματων να  κερδίζει  έδαφος απ τον ωμό ρεαλισμό των δυο πρώτων  δίσκων

Χαζές παιδικίστικες κραυγές και χαζοχαρούμενα  ριφφ που περνιούνται για  τρομακτικά...

βέβαια διανύουμε την εμποχή που ξεκινά να κυριαρχεί το "μπου μεταλ" και η μουσική  βιομηχανία  βάζει το είδος μέσα στα δωμάτια των παιδιών της μικραστικής τάξης που  έχουν τόσο ανάγκη να νιώσουν μάγκες αλλά όχι και  αλήτες όπως  η εποχή του dianno

Βέβαια  υπάρχουν και  κορυφαίες  στιγμές στον τρίτο  δίσκο όπως το hallow  be  the name -και εδώ τα ριφφ και η μουσική γίνεται πιο κομουνιστική πλέον

Ο επόμενος δίσκος πιστεύω (αδόκιμα πάντα) πως είναιένας adrian smith  δίσκος

Τα πάντα είναι τετραγωνισμένα σε βαθμό που ούτε σημερινός υπολογιστής η  τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να πετύχει

Η βάση του δίσκου είναι κατ  ουσίαν  ροκ

Πολλά τραγούδια θα μπορούσε κάλλιστα να τα πει ο halford ή να τα παιξουν οι priest

Αυτός ο δίσκος  είναι μάλλον ένα  διάλλειμα που αποτέλεσε  και συνεχίζει να αποτελεί  έργο τέχνης

Και ο dickinson καταφέρνει να αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό να κάνει την  φωνή του να παιδικίζει

Αν θέλετε με λίγη  φαντασία θα μπορούσαμε να πούμε πως  εδώ έχουμε τραγούδια που γράφτηκαν  για τον dianno υπό την προϋπόθεση πως αυτός  έμενε στους maiden, δεν κατέστρεφε την φωνή του  με  καταχρήσεις και μετείχε  στην  "μεσαιωνοποίηση  απ την μια και κομουνιστικοποίηση απ την άλλη"  του ήχου  της μπάντας

Και  στο powerslave έχουμε  το aces highs όπου τα ριφφ  , η εισαγωγή, τα πάντα όλα στον ήχο αποτελούν αυτό που λέω  κομουνιστικοποίηση του ήχου

Τα  ηχοχρώματα,ασχέτως  στίχων, θυμίζουν περισσότερο  νέους  της εργατικής τάξης  σε κάποια μεγαλούπολη της κεντρικής  ή βόρειας  ευρώπης να  τρέχουν μέσα σε χαλάσματα κυνηγημένοι μετά από διαδήλωση απ την αστυνομία...

Στο  somewhere in time και στο  seventh  son η μπάντα επιχειρεί  να μεταβεί ξανά  σε μια  άλλη νέα εποχή πειραματιζόμενη αλλά όχι σίγουρη για το  τι ακριβώς  θέλει να πετύχει-αν ήταν σίγουρη  θα  συνέχιζε  στον ήχο είτε του somewhere , είτε του  seventh αντ αυτού όμως καταλήγει  να  απωλέσει την  κομουνιστικότητα στον ήχο της στον δίσκο no prayer of the  dying(με κάποια εξαίρεση στο holy smoke)και να   φλυαρεί με  βλακείες και παιδικότητα σε  τραγούδια όπως το tailgunner

Κατ ουσίαν ο τελευταίος maiden δίσκος (έστω με τον dickinson)ήταν ο seventh . Υπάρχει μια μεγαλειώδης αναλαμπή με  αριστουργήματα - που σε κάποιες στιγμές  τα κάνει να παιδικίζουν ο dicninson , στον fear of the   dark και από κει και ύστερα  κανείς δεν έχει ιδέα  τι  μουσική βγάζουν  και τι παριστάνουν

αλλά  όλα αυτά   εν τέλει είναι και μια υποκειμενική άποψη στο τέλος