Βουτιά στο σκοτάδι

 

"Είμαι μια  γυναίκα  μόνη. Σε αυτό τον κόσμο τα  έχω χάσει όλα και  δεν μου μένει  κάτι να πιστεύω σε αυτό. Γύρω απ το διόροφο παλιό σπίτι στο οποίο είμαι και μεταδίδω αυτό το μήνυμα  βρίσκονται κάθε είδους μπάτσοι.Πίσω απ τους μπάτσους  οι φίλοι τους οι πατριώτες , δηλαδή οι ναζί που παριστάνουν τους κατοίκους και τους αγανακτισμένους πολίτες και ακόμη πιο πίσω οι κάμερες των μμε

Συνήθως  όταν στήνουν τέτοιες επιχειρήσεις   η τηλεόραση   περνάει ως πληροφορία στο κοινό  κάθε είδους  ψέμα.

Εδώ, εγώ σήμερα, πριν τελειώσουν όλα θα σας πω την αλήθεια.

Την δική μου αλήθεια, η οποία είναι και η μοναδική"

5 χρόνια  πριν

Ο Λευτέρης  έτρεχε στον δρόμο κραδαίνοντας το καλάσνικοφ του. Που και που   σταματούσε , γύριζε το σώμα του προς τα πίσω και έριχνε μερικές  ριπές προς τους  διώκτες  του, τους ένοπλους  μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας. Μετά συνέχιζε  την πορεία του

Φτάνοντας σε μια διαστάυρωση  επανέλαβε την κίνηση του.

Σταμάτησε. Γύρισε  και έριξε μια ΄σνυτομη  ριπή με το πολυβόλο του. Εκείνη την στιγμή το σώμα  του δέχθηκε έναν καταιγισμό από σφαίρες  προερχόμενες απ τις  4 γωνίες της διασταύρωσης

Τον πυροβολούσαν από μπροστά, από πίσω,  από αριστερά, από δεξία. Ακόμη και απ τις  στέγες και  τα μπαλκόνια των σπιτιών

Οι μπάτσοι τους είχαν στήσει την τέλεια ενέργεια  και μετά απλά αδειάσαν τους γεμιστήρες τους πάνω στο σώμα  του.

125 σφαίρες  μέτρησε ο ιατροδικαστής στο  νεκρό του  σώμα

"Νίκη"  , αναφώνησε ο αστυνομικός διευθυντής  του  νομού μας

Η "νίκη" είναι ένας  αμφιλεγόμενος όρος

Νίκησαν οι μπάτσοι ή ο υπάλληλος τους  ο Δόγκας που έκανε  κουμάντο  για λογαριασμό τους μέσα στην  φτωχογειτονιά  μας;

Μήπως  νίκησε ο Λευτέρης;

Η ομάδα του Λευτέρη χριεαζόντας λεφτά και  εκείνο το πρωί επιτέθηκαν  στην τράπεζα.

Η ομάδα του Δόγκα του οποίου την εξουσία η ομάδα  είχε αμφισβητήσει κατάφερε να εξαγοράσει έναν απ την  ομάδα και η ληστεία  προδόθηκε.

Πριν  βγεί η ομάδα απ την τράπεζα ήταν  ήδη κυκλωμένη απ τους μπάτσους

Ο Λευτέρης κατάφερε να   τραβήξει πάνω τους μπάτσους.

Έτσι  σώθηκε η  υπόλοιπη ομάδα.

Έτσι έζησε  η υπόλοιπη ομάδα

Τον είχα γνωρίσει  τρία  χρόνια πριν την ληστεία.

Μπήκε  στην καφετέρια που δούλευα  κάνοντας συνεχώς πλάκα απ την αρχή.

Δεθήκαμε. Δεθήκαμε πάρα πολύ. Όχι δεν ήταν απλώς μια απλή ακόμη σχέση

Δεν ήταν αυτό το  γελοίο  πράγμα που ζείτε οι υπόλοιποι και το ονομάζεται "αγάπη", ήταν κάτι παραπάνω απ όλα αυτά

"Δεν θα με αφήσει ποτέ", του είπα ένα  καλοκαιρινό βράδυ καθώς καθόμασταν αγκαλιασμένοι και γυμνοί σε μια παραλία 

"Ποτέ"

Όμως  η δουλειά που είχε αναλάβει δεν ήταν  κάτι το ακίνδυνό

Επειδή θεωρούσε πως το να  βαράς κάρτα  κάθε πρωί σε μια νορμάλ  δουλειά είχε ήδη καταντήσει πολύ  επικίνδυνο  και ανθυγειηνό αποφάσισε πως  αν ήθελε να  ζήσει σαν άνθρωπος της εργατικής  τάξης θα έπρεπε να μην γίνει εργάτης

Τον τρομάζαν  τα συνεχή  εργατικά ατυχήματα, οι  εργοδοτικές δηλαδή και κρατικές δολοφονίες  φτωχών ανθρώπων που προκαλούσε η  υπερεργασία  για μερικά ψίχουλα

Καθόμασταν  στις εξόδους  μας να πιούμε κα΄φε και δυσανασχετούσε με τα  τσιράκια του Δόγκα που περνούσαν  μπροστά  μας με τα ακριβά αμάξια και τις μοτοσυκλέτες τους

Δεν άργησε κάποια στιγμή μαζί με  4 φίλους τους  να  συλλάβουν το σχέδιο της δημιουργίας της ιδιόμορφης  ομάδας τους

Όμως πριν σας πω για την ομάδα τους πρέπει να σας πω για τον Δόκγα

Ο Δόγκας ήταν ένα ακόμη φτωχόπαιδο της γειτονιάς μας.

Απ την δεκαετία του 80 όταν ήταν νέος  ασχολούνταν με γυμναστήρια και τα ρέστα ενώ παράλληλα  δούλευε  οικοδομή το πρωί και  μπράβος σε χαρτοπαικτικές  τα βράδια

Σύντομα  χώθηκε πιο βαθιά στο έγκλημα  και η  αστυνομία  στο τέλος του  παραχώρησε το εμπόριο  ναρκωτικών σ την γειτονιά μας

Το φτωχόπαιδο από αριστερή οικογένεια έγινε φίλος των μπάτσων

Μάζεψε μια καλή ομάδα μπράβων

Άλλοι από χωριά , άλλοι  παλαιστές από  το Καζακστάν...φτιάξαν μια αδίστακτη  συμμορία  που  όσο ανέβαινε  στην πιάτσα τόσο πιο  πατριώτες, δηλαδή ναζί γινόνταν

Όταν εμείς είμασταν 25 ετών , η ομάδα του Δίγκα  κυριαρχούσε απόλυτα στην γειτονιά μας. Μέχρι και δικό της δήμαρχο έβγαζε

Μην ξεχνιόμαστε όμως.

Πάντα έδινε λόγο στους μπάτσους.

Χωρίς αυτούς δεν θα ήταν τίποτα

Ο Λευτέρης  και η ομάδα του αποφάσισαν να κλέψουν  τον πρεζέμπορα.

Πρώτα κλέψαν όπλα από ένα στρατόπεδο...πως δνε τους πιάσαν ένας θερός ξέρει

Ατζαμήδες και αρτσούμπαλοι...

Και η ομάδα του Λευτέρη είχε φτωοδιάβολους από χωριά  και την πρώην εσσδ και την Αλβανία 

Την πρώτη χρονιά της δράσης τους  ο Δόγκας  δνε αντέδρασε.

Η ομάδα  με τα λεφτά  που έκλεβε απ τον πρεζέμπορο   άριχσε να περνάει καλά-και γω μαζί τους-και  τις περισσεύαν και λεφτά για να βοηθά  την  γειτονιά

Μην ξεχνάτε. Δεν μεγάλωσα σε  αστικό  περιβάλλον αλλά  σε  μια βρωμογειτονιά  στις εσχατιές της πόλης

Την δεύτερη  χρονιά ο Δόγκας αποφάσισε να  χτυπήσει και φτάσαμε  στην ληστεία και την δολοφονία του Λευτέρη από τους μπάτσους

5 μέρες πριν την ληστεία  είχε  βάλει την κάμερα να γράφει και με  φάλτσο τρόπο μου  τραγουδούσε το "Νόμιζα" του  αγαπημένου Ανδρέα Τσουκαλά

Το μόνο που  έμεινε απ τον Λευτέρη είναι αυτό το βίντεο

Η φάλτση ακαπέλα  φωνή του και η εικόνα  του  σώματος του να κινείται άγαρμπα 

Η ομάδα  του είχε την έδρα της  σε ένα διόροφο κτίριο

Ο Δόγκας μαζί με τους ναζί της γειτονιάς και τους μπάτσους  αποφάσισαν να χτυπήσουν εκεί

Το έμαθα και μπήκα στο κτίριο  για να ειδοποιήσω τα παιδιά  να  φύγουν

Δεν πρόλαβα.

Οι άρχοντες της πρέζας ένστολοι και μη  μας είχαν κυκλώσει

Βαρούσαν αυτοί με τα  πολυβόλα  τους και απαντούσαν οι δικοί μας με τα δικά τους

Χάναμε την  μάχη

Ένας ένας  τα παιδιά της ομάδας πέφτανε  νεκρά

Καθώς καθόμουν  σκυμμένη  πίσω από ένα τραπέζι διέκρινα  σε μια γωνία  δυο μασούρια από δυναμίτη  δίπλα σε ένα πικ απ

Στο πικ απ είδα  τον δίσκο με το τραγούδι που  είχε  βιντεοσκοπήσει για εμένα ο Λευτέρης

Πλησίασε και πρώτα δυνάμωση την φωνή.

Μετά έβαλα τον δίσκο να παίζει

Η γειτονιά  πλυμήρισε από τους ήχους  της

Τα παιδιά μας απ τα παράθυρα αμύνονταν  όπως μπορούσαν  κατά των  εισβολέων

Έκλεισα  τα μάτια και άκουσα το πρώτο κουπλέ.

Όταν τα άνοιξα  είδα τον Λευτέρη να μου  χαμογελάει

Άρπαξα τα δυο μασούρια  δυναμίτη και βγήκα  έξω κρατώντας τα  στα δυο μου χέρια με τα φυτίλια τους αναμμένα

Πλησίασε προς τα  τους  επιτιθέμενους

Βαρούσαν τα πολυβόλα τους

Το σώμα μου δεχόνταν  σφαίρες...αμέτρητες σφαίρες

Όμως τα πόδια μου δεν σταματούσαν να   βαδίζουν

Πρόλαβα να δω  το πρόσωπο του Δόγκα και των martials arts experts μπράβων του. Η έκπληξη και ο  τρόμος  ζωγραφιζόνταν σε  αυτά.

Δεν πρόλαβαν να κάνουν κάτι

Μια λάμψη είδαν μόνο και μετά όλα όσα έχτισαν  πάνω  στον πόνο  των φτωχών συνδημοτών τους  χάθηκαν για πάντα...

Αν υπολογίζω καλά  καθώς βγήκα από το σπίτι  πίσω μου άφησαν μόνο ζωντανό τον Ζεράρ, ένα παιδί απ  την Γκάμπια  γιο μεταναστών που  τον αγκάλιασε σαν αδερφό της  η ομάδα του Λευτέρη.

Αν οι  δεν πέφτουν έξω οι υπολογισμοί μου  πρέπει με την  άκρη του ματιού μου να είδα και τον  Νίκο, έναν 70χρόνο σήμερα ληστή τραπεζών που είχε κάτσει πολλά  χρόνια φυλακή  στα  90ς

Το αμάξι του Νίκου φρέναρε έξω απ το σπίτι και  ο Ζεράρ πηδούσε μέσα  σε αυτό πριν σπινιάρει και χαθεί στην ανηφόρα....

Αν δεν κάνω λάθος απ την ομάδα μας ο Ζεράρ  πρέπει να είναι ο μόνος που γλίτωσε....